Aanleiding

1999. Ik had al veel met MIDI gewerkt en o.a. de software Cakewalk leren kennen en ik wilde verder verkennen waar de mogelijkheden ervan mij muzikaal zouden brengen. Eerder had ik pogingen gedaan om mijzelf het traditionele notenschrift eigen te maken en had ik moeten vaststellen dat dit wel makkelijk te begrijpen is, maar dat het vlotjes lezen ervan mij niet echt bleek te liggen. Te laat met notenleer begonnen misschien? Wel, laat ons het daar maar op houden. Vanuit de software Cakewalk kwam toen de reddende engel, en die heette “Pianorol”.

Die pianorol is natuurlijk bedoeld om muziek via het 12 noten-systeem te creëren en te bewerken. In 1996 leidde een eerste test hiermee mij tot een nieuw volksmelodietje. Dankzij mijn goed gehoor, bleek deze manier van werken mij goed te liggen. Het heeft niets te maken met mijn elektronische muziek maar ik beleefde er wel plezier aan.

pomodoro

Na het lezen van Boudewijn Buckinx' boekje “De Kleine Pomo”, dacht ik mijn experimenteerdrift in die, laat het me notenmuziek noemen, aan het woord te laten. Ongegeneerd 'postmodernistisch' muziek plegen. Spontaan en écht zoals Buckinx in zijn inleiding zegt. Als ik voortga op de details van het MIDI-bestand, dan werd de eerste versie van dit bestand aangemaakt op 9/1/1999.

Ik zou dus na enkele traditionelere en volksmuziekachtige studies, een experimentelere compositie proberen te maken en mij in een muzikaal domein wagen waar ik nog nooit eerder kwam.

Omdat in alle geëxperimenteer hierin uiteindelijk toch ook weer traditionele en tonale elementen terechtkwamen, heb ik deze suite nadien, Buckinx’ boekje indachtig, pomodoro genoemd. Behalve het postmodernistisch aspect (pomo) was de stijl ook een opeenvolging of een mix van invallen geworden. pomodoro verwijst daarom ook met een knipoog naar de blikjes verhakselde tomaten die op hun beurt min of meer naar mijn chaotische componeermethode verwijzen. Elk van de drie korte composities in deze suite werd oorspronkelijk voorzien van eveneens een Italiaans aandoende titel: Carambola – Canzone – Canvas.

Het hele stuk is geschreven voor hammondorgel en piano waarbij de ronde elektronische klank van het orgel en de interferenties ervan in de hoogste tonen, zich uitstekend mengen met het percussieve karakter en de rijkheid van de pianoklank.

Pianoroll

Wie graag tijdens het beluisteren graag de muziek meeleest, kan de partituur volgen. Ik heb met MuseScore een genoteerde versie van de pianorol gemaakt. De leesbaarheid van de partituur is helemaal door MuseScore bepaald, maar misschien hebben sommige lezers er iets aan.

Deel 1 - Carambola

In tegenstelling tot wat ik traditionele muziek noem, hier geen thema dat herhaald wordt. Het is een trein van muzikale zinnen en van grafische experimenten op de pianoroll. Door het ontbreken van herhalingen is het ook net alsof je met die trein door een landschap rijdt. Wil je een bepaald zicht nogmaals zien, dan moet je de rit nogmaals doen.

Deel 2 - Canzone

In tegenstelling tot de twee andere delen werd Canzone geschreven voor piano solo. Dit deel moest een rustpauze zijn tussen de twee andere delen. Daarom heb ik het ook minimalistisch gehouden. Het is eigenlijk bijna een meditatieve stille omgeving van pianoklank geworden die uitmondt in een intentioneel spanningsloos einde.

Deel 3 – Canvas

Dit deel is voortgekomen uit een aanzet voor een wals in 5/4. Ik zie het niet meer als wals maar zoals de titel zegt, eerder als een klankstructuur die als een loutering dient voor de twee vorige delen die elkaars tegenpool zijn.

CD - Peace for a piano player

Het kalme deel met piano solo, is apart ook verschenen op mijn CD "The weasel is living on the lofts now". Ik had het stukje aangeboden aan een bevriende pianist die het toen moeilijk had. Het kreeg daarom een nieuwe titel: 'Peace for a piano player' wat een woordspeling is op 'Piece for a player piano" verwijzend naar de automatische piano bij Stichting Logos, waar het opgenomen is.

laatste update: 2021.07.14